Genotjes

Ik loop het stalen trapje af, de regen in. Normaal zou ik heel erg balen als ik naar buiten de regen in moet. Maar vandaag kan het me niet zo veel schelen. Ik heb een lange, zware en drukke werkdag gehad. Maar hij was geslaagd, ik heb mn best gedaan en ze waren tevreden, misschien zelfs onder de indruk als ik dat mag geloven.

Ik vind het lastig om complimenten te ontvangen, ik wordt daar altijd ligt ongemakkelijk van. Omdat ik het nooit helemaal kan geloven wat ze zeggen. En omdat ik altijd denk dat het beter kan, maar misschien is het ook wel eens goed om tevreden te zijn over wat ik maak. 

Onder mijn paraplu heb ik niet een heel goed overzicht op wat er allemaal voor mij afspeelt. Maar ik wordt lacherig van het idee dat iedereen chagrijnig is en ik niet. Ik ben dus eigenlijk aan het genieten van andermans treurigheden. Wat een gemeen! Maar ik had een goede dag, dus laat ik dat gevoel niet verpesten door een paar spetters regen. En omdat ik niet alles om me heen kan zien, betekend dat, dat ook niemand mij kan zien. Ik kan dus ongegeneerd gekke bekken trekken en overdreven playbacken op The Pussycat Dolls. 

Wanneer ik op het station aankom, zit er op het peron tegenover mij een lilliputter op een bankje. Je zult wel denken, wat is daar zo boeiend aan? Hij zit een sandwich te eten, je zult me voor gek verklaren, maar ik heb zelden zoiets schattigs gezien. Ik denk dat de man nog klein van stuk is voor een lilliputter, zijn voeten komen net over de rand van het bankje en steken als stokjes recht vooruit. Het liefst zou ik naar hem toe lopen, oppakken en heel hard tegen me aan drukken. Knuffelen tot hij om hulp moet roepen. Ik zou later best een lilliputter kindje willen, hoe groot zouden die zijn bij de geboorte? Er zitten dan toch alleen maar voordelen aan vast, de bevalling zal een eitje zijn, meesjouwen ook en voeden ook, alles is in kleinere hoeveelheden. Ja, alleen maar voordelen, voor mij dan. Dat kind zal het wel moeilijk hebben, misschien wel trauma's aan overhouden. Oke misschien toch niet zo'n goed idee, mijn kinderwens is al niet zo groot, dan krijg je een kind met trauma's. Laat maar zitten.

Door de regen kon ik even wat zonnestraaltjes zien, het verbaast me, want de laatste tijd zijn de dingen niet altijd zo zonnig. Maar af en toe, af en toe zijn er de kleine dingen in het leven, die de bloemen doen geuren en de vogels in mijn hoofd laten fluiten. En ik weet zeker dat iedereen van die genotjes heeft. In een net verschoond bed kruipen. Na een drukke dag naar Pilatus les om je hoofd helemaal leeg te maken. En daarna thuis komen en helemaal zen en rustig zijn. Luisteren naar een prachtig piano stuk met je ogen dicht. Met je vriendinnen zo hard lachen om oude gebeurtenissen die je met hun deelt. Of een lief berichtje van je vriendje die altijd voor je klaar staat. 

Als ik deze dingen zo voor mijzelf bedenk en opschrijf, snap ik niet dat ik soms zo met mezelf in de knoop kan zitten. Maar door dat te beseffen, krijg ik er wel meer inzicht in en leer ik meer over mezelf en waar ik gelukkig van wordt. Want ja, daar moet je voor werken. Geluk komt niet zomaar aanwaaien, het is knokken, maar het resultaat is het meest fantastische. Soms denk ik dat het veel makkelijker is om het gewoon te stoppen, het leven, ja ik denk wel eens na over de dood. Niet dat ik serieuze overwegingen heb gemaakt. Maar wel over hoe het zou zijn, daar boven, maar ook hier. Hoe het leven van mijn familie, vrienden enzo eruit zal zien als ik er niet meer ben. 

Wat hun reacties daar op zijn. Ja, dat kan me wel bezig houden.

Maar nee, ik ben nog zeker niet klaar om deze aarde te verlaten, ik wil nog veel zien, leren en ontdekken. En misschien wel wat betekenen voor deze wereld. Wat? Andere inspireren, motiveren en laten inzien dat je hard moet werken om je resultaat te behalen. 

Het plan? Is er nog niet, wordt aan gewerkt. Misschien is deze blog al wel een kleine stap.