ik ga het toch nog eens proberen

Het is alweer 9 jaar geleden dat ik hier voor het laatst iets heb geschreven. Zoals er in een van de eerste posts al werd omschreven, was het nooit de bedoeling dat ik hier een publiek voor zou genereren. Toch zit er een verschil in het schrijven op een openbare plek, zoals een blog op het internet, en gedachten neerzetten in een notitieboekje. Misschien ga ik meer mijn best doen op de schrijfstijl, de opbouw en de samenhang, misschien wil ik gepolijster overkomen. Omdat er een aanwezige kans bestaat dat iemand dit zal lezen, dat ik dit niet geheel en alleen voor mijzelf neerzet.

Waarom ik nu toch de behoefte voel om deze blog aan te vullen? Het begon drie maanden geleden, ik zat op een Grieks terras met 5 vriendinnen terug te zwijmelen naar tijden van onzekerheid en puber pukkels. Ik herinnerde mij dit deel van mijn tienerjaren weer, las een stuk voor en herkende zoveel in die jongere zelf. De woordkeuzes, de twijfels, de humor, maar vooral de zin "ik weet eigenlijk niet of de stem van Venus of Mars komt" in de post getiteld Wurgsteek. Terwijl ik aan het voorlezen was slaakte één van de vriendinnen een kreet; "Ach, toen al!". Inderdaad, toen al voelde ik me ongedefinieerd, toen al waren de conversaties in mijn hoofd niet gegendert, of wilde ik ze graag genderen, maar wist ik niet wat dat  betekende.

Ik denk dat ik me altijd heel erg gedistancieerd heb van die versie van mezelf in die jaren. Afgezet van de onzekerheid en twijfels die ik toen had. Het feit dat ik gepest werd om mijn figuur, mijn kledingkeuzes, misschien wel mijn eigenheid. Ik was boos op die eigenheid, wilde niet dat ik anders was, maar ik wist ook dat ik niet hetzelfde als de rest was. Een continue strijd met mijzelf. 

Terwijl ik dit schrijf zit ik op het terras buiten bij oma, onder een afdakje, het is net begonnen met regenen. Vandaag is een wat druilerige bewolkte dag, een goed moment om wat gedachten van mij af te schrijven. Ik heb veel behoefte aan schrijven, een conversatie met mezelf te hebben. Weer even te verbinden met mijn eigen lijf en gedachten. Het afgelopen jaar heb ik dat moeilijk gevonden, omdat ik nog samenwoonde met Max. Een jaar geleden is het uit gegaan, na vier jaar een relatie te hebben gehad. Daarna hebben we nog, tot vorige week, samen gewoond in hetzelfde huis. Wat in eerste instantie een makkelijke oplossing leek, was achteraf gezien een hele heftige periode, waarin ik mezelf een beetje verloren ben door frustratie, jaloezie, pijn en irritatie. Dus nu zit ik hier, een week alleen, om weer thuis te komen bij mezelf. Mijn lijf en geest voelen bevroren, hebben continu onder spanning gestaan. Ik wil mezelf weer leren kennen als deze gevoelens niet meer meespelen. Langzaam smelten, als een vriezer die overvol zit, toe is aan een grote schoonmaak beurt. 

Eergisteren schreef ik in mijn notitieboek; Ik heb zin om verliefd te worden op de versie van mezelf die ik hier ben. Ik heb zin om te graven naar de wortels die diep in mij zitten. Ik heb zin om thuis te komen bij mezelf. Om elke kant van mezelf te kunnen omhelzen. Zacht tegen te zijn. Gerust te stellen. "Het komt allemaal goed," te zeggen, "Jij kan dit gewoon hoor!" na elke golf van twijfels mezelf te kunnen toevertrouwen. Dat omvat mijn doel voor hier zijn, weer voelen waar ik echt behoefte aan heb, rust voelen met bij mezelf zijn.

Door weer hier op deze blog wat te schrijven, hoop ik wat dichter bij die Laura van 9 jaar geleden te komen. Door de kunnen vloeien op wat er altijd al was, want alles wat er altijd al was zal blijven, maar zal ook blijven veranderen.

Genotjes

Ik loop het stalen trapje af, de regen in. Normaal zou ik heel erg balen als ik naar buiten de regen in moet. Maar vandaag kan het me niet zo veel schelen. Ik heb een lange, zware en drukke werkdag gehad. Maar hij was geslaagd, ik heb mn best gedaan en ze waren tevreden, misschien zelfs onder de indruk als ik dat mag geloven.

Ik vind het lastig om complimenten te ontvangen, ik wordt daar altijd ligt ongemakkelijk van. Omdat ik het nooit helemaal kan geloven wat ze zeggen. En omdat ik altijd denk dat het beter kan, maar misschien is het ook wel eens goed om tevreden te zijn over wat ik maak. 

Onder mijn paraplu heb ik niet een heel goed overzicht op wat er allemaal voor mij afspeelt. Maar ik wordt lacherig van het idee dat iedereen chagrijnig is en ik niet. Ik ben dus eigenlijk aan het genieten van andermans treurigheden. Wat een gemeen! Maar ik had een goede dag, dus laat ik dat gevoel niet verpesten door een paar spetters regen. En omdat ik niet alles om me heen kan zien, betekend dat, dat ook niemand mij kan zien. Ik kan dus ongegeneerd gekke bekken trekken en overdreven playbacken op The Pussycat Dolls. 

Wanneer ik op het station aankom, zit er op het peron tegenover mij een lilliputter op een bankje. Je zult wel denken, wat is daar zo boeiend aan? Hij zit een sandwich te eten, je zult me voor gek verklaren, maar ik heb zelden zoiets schattigs gezien. Ik denk dat de man nog klein van stuk is voor een lilliputter, zijn voeten komen net over de rand van het bankje en steken als stokjes recht vooruit. Het liefst zou ik naar hem toe lopen, oppakken en heel hard tegen me aan drukken. Knuffelen tot hij om hulp moet roepen. Ik zou later best een lilliputter kindje willen, hoe groot zouden die zijn bij de geboorte? Er zitten dan toch alleen maar voordelen aan vast, de bevalling zal een eitje zijn, meesjouwen ook en voeden ook, alles is in kleinere hoeveelheden. Ja, alleen maar voordelen, voor mij dan. Dat kind zal het wel moeilijk hebben, misschien wel trauma's aan overhouden. Oke misschien toch niet zo'n goed idee, mijn kinderwens is al niet zo groot, dan krijg je een kind met trauma's. Laat maar zitten.

Door de regen kon ik even wat zonnestraaltjes zien, het verbaast me, want de laatste tijd zijn de dingen niet altijd zo zonnig. Maar af en toe, af en toe zijn er de kleine dingen in het leven, die de bloemen doen geuren en de vogels in mijn hoofd laten fluiten. En ik weet zeker dat iedereen van die genotjes heeft. In een net verschoond bed kruipen. Na een drukke dag naar Pilatus les om je hoofd helemaal leeg te maken. En daarna thuis komen en helemaal zen en rustig zijn. Luisteren naar een prachtig piano stuk met je ogen dicht. Met je vriendinnen zo hard lachen om oude gebeurtenissen die je met hun deelt. Of een lief berichtje van je vriendje die altijd voor je klaar staat. 

Als ik deze dingen zo voor mijzelf bedenk en opschrijf, snap ik niet dat ik soms zo met mezelf in de knoop kan zitten. Maar door dat te beseffen, krijg ik er wel meer inzicht in en leer ik meer over mezelf en waar ik gelukkig van wordt. Want ja, daar moet je voor werken. Geluk komt niet zomaar aanwaaien, het is knokken, maar het resultaat is het meest fantastische. Soms denk ik dat het veel makkelijker is om het gewoon te stoppen, het leven, ja ik denk wel eens na over de dood. Niet dat ik serieuze overwegingen heb gemaakt. Maar wel over hoe het zou zijn, daar boven, maar ook hier. Hoe het leven van mijn familie, vrienden enzo eruit zal zien als ik er niet meer ben. 

Wat hun reacties daar op zijn. Ja, dat kan me wel bezig houden.

Maar nee, ik ben nog zeker niet klaar om deze aarde te verlaten, ik wil nog veel zien, leren en ontdekken. En misschien wel wat betekenen voor deze wereld. Wat? Andere inspireren, motiveren en laten inzien dat je hard moet werken om je resultaat te behalen. 

Het plan? Is er nog niet, wordt aan gewerkt. Misschien is deze blog al wel een kleine stap. 

Lila dag

He he, een kloppend hart bonst in mijn keel. Zweetdruppel pareltjes vormen zich op mijn voorhoofd.
En een ademhaling die nog niet helemaal onder controle is, ik zit in de trein. Ja ik heb me moeten haasten.

De computer die elke dag mij weer dient bij het Photoshoppen van beelden, had een update nodig.
Dat duurde natuurlijk langer dan gepland en daarom ging ik 20 minuten later weg van kantoor. Snelwandelend langs een gehaaste fietser met lila jas, een Afrikaans gezin met hutkoffers en een meid lurkend aan een sigaret op haar snorfiets, ging ik op weg naar Amsterdam Centraal. De pond van Amsterdam Noord kwam net aangevaren en een meute mensen stroomde eraf, HELP, stress, er doorheen was een gevaar voor eigen leven. Dan maar wachten tot deze kudde uit elkaar verschillende richtingen op gestroomd was.

Bij het laatste oversteek moment, het station in, schrok ik van de tijd die mijn horloge liet zien. Nog 2 minuten voor mijn trein vertrekt. Ik trek een sprintje naar spoor 4b, kruip door sluip, door tussen de mensen, die goed in de weg kunnen lopen op dit soort momenten.

Maaarr zoals je al kon raden had ik mijn trein gered, net en krap an. En ik heb een plekje, zodat ik kan zitten. Gelukkig, want nu kan ik alle spinsels rustig mijn hoofd uit schrijven. Het is vol in de trein, naast me zit een meisje met expressieve gezichtsuitdrukkingen te klagen tegen degene tegenover haar. En recht voor me zit een vrouw met een lila haarband, verdiept in haar boek.

Ja, vandaag was een lila dag. Overal zag ik lila terug komen, kleine details, alsof ik zo'n leuk klein pilletje genomen had en aan het hallucineren was. Ik denk dat wanneer ik dat echt een keer ga doen, mijn wereld lila is, dat ik dan nooit meer terug wil. En overal glitters, glitterrende lila wolken, glitter huizen en iedereen draagt gouden glitter sokken. Zo zou mijn perfecte hallucinatie eruit zien. Want ik hou van lila (en glitters), toen ik vorig jaar een lila Fjällräven voor mijn verjaardag van mijn opa en oma had gekregen, is deze kleur elke dag bij me. Mijn eigen hallucinatie op mn rug, waar ik mijn "Quinoakutten-voedselpakket" elke dag in meedraag. En ik wordt gewoon zo intens blij van die kleur, hij zal me niet vervelen, nog lang niet in ieder geval.

Misschien was het dan niet alleen een lila dag vandaag, maar begin ik een lila leven op te bouwen. Straks verander ik in een lila Laura. Net als Violet Beauregarde (van Charlie and the Chocolate Factory), daar begon het bij haar neus en langzaam zwol ze op als een bosbes. Wanneer je mij spot met een lila kleurige neus, waarschuw me dan alstublieft. Het kan zijn dan ik dan een overdosis lila heb genomen, dan wordt het tijd om af te kicken. Ojee, laten we daar nog niet aan denken, dat is veels te moeilijk voor een lila verslaafde!