Zo'n dag

De dag begon rond half 5. Een stekende pijn in mijn buik maakte me wakker. Eerst wilde dat nog niet zo tot me door dringen, daar was ik nog te slaperig voor. Na bij gekomen te zijn van het feit dat ik op zaterdag ochtend al om half 5 wakker lag, kwam er een koude rilling over me heen. Maar tegelijker tijd was ik ontzettend aan het zweten, het benauwde me allemaal en ik kon me niet zo goed focussen op wat nou het beste voor me zou zijn op dat moment. De steken in mijn buik leken niet minder te worden, in tegendeel zelfs. Dus ik ging maar het gebruikelijke doen als ik wakker wordt. Ik kroop m’n bed uit, ondersteboven, achterstevoren, ik weet het niet meer precies. Normaal ging het in ieder geval niet. Langzaam sloop ik de trap af, de laatste treden over slaan, want die maakt het geluid van een brekende dikke tak. Dan zou het hele huis wakker worden, wanneer ik die trede niet over zou slaan. Normaal maak ik me daar niet zo’n zorgen over, maar om half 5 ‘s ochtends vind ik dat toch een ander verhaal. Ik liep de badkamer binnen, licht aan, AU verdomme dat is fel. Normaal gesproken wordt de buikpijn minder als ik even geplast heb (ja ik heb er de laatste tijd veel last van), dat de druk van de blaas wordt gehaald. Maar dat was vandaag niet zo.

Ik kroop weer terug in mijn bed. Er stonden geen activiteiten om half 5 op de planning. Maar slapen wilde ook niet lukken. Naast mij lag nog een boek op mij te wachten, waarvan nog maar drie pagina’s gelezen hoefde te worden. En het gevoel dat over je heen stroomt wanneer je de laatste regels, de laatste letters van je boek gelezen hebt en je hem dicht kan slaan. Geweldig. Soms een overwinning, wanneer het boek een pittige was. Soms een teleurstelling, wanneer er geen eind aan had mogen komen. Ik zie lezen als een investering van mijn kennis, klinkt suf en super mega volwassen en wijs. Maar echt, bij elke letter die ik lees, die ik mijn hersenen binnen laat via mijn netvliezen, voel ik me intelligenter. Het kwik van mijn intelligentie gehalte stijgt. Vooral boeken waar je jezelf in kan vinden, dat je jezelf kan vergelijken met de (hoofd)personage. Dat is zo mooi en leerzaam. Maar goed, dat was niet helemaal het geval bij mijn laatste boek, daarom was ik blij dat ik hem uit had. Op naar het volgende avontuur.

De tijd loopt ondertussen gewoon verder en het was alweer 5 uur. Ik kon nog steeds niet helemaal in slaap komen, mentaal dan, fysiek werd er geschreeuwd om nog wat rust. Ogen dicht en hoofd leeg maken. Om mijn gedachten stil te laten zijn, luister ik graag muziek, dan focus ik me op de noten, klanken en woorden die er gezongen worden. Maar ook het geluid van de regen dat tikt tegen mijn ruit vind ik een van de meest doordringende en ontspannende geluiden. Jammer genoeg kan je het niet op commando laten regen. Geprezen zijn wij, met mobiele telefoons, waar je dat soort geluiden ook gewoon uit kan laten komen. Thanks Spotify.

Schrik niet, maar om 07.00 werd ik weer wakker. Dit is eigenlijk normaal, want ik ben een teleurstelling in uitslapen. Eigenlijk gewoon hopeloos. Doordat doordeweeks het wekkertje om 6 uur al kraait, is er een wekker in mijn hoofd die in het weekend ook rond dat tijdstip af gaat. Als iemand weet hoe die weekend wekker uitgezet kan worden, ik hoor het graag!

Ik voelde me niet moe ofzo, de buikpijn was heel erg verminderd en mijn hoofdtemperatuur voelde ook weer redelijk normaal. Ik ben opgestaan, met goede moed om even de conditie te testen. Muziek in en het bos in, even een half uur rennen alsof er een kudde gnoes achter je aan komt. Toen ik weer thuis heb ik even wat rust gepakt want daarna stond een klasje body balance op de planning in de sportschool. Een combinatie van yoga, pilates en nog wat van die zweverige dingen. Voor een strakker lichaam, betere houding, gecontroleerde ademhaling en bla bla. En aan het eind doen we dan nog een soort lig oefening, alleen liggen, rustige muziek en even de gedachten bij wat je gelukkig maakt. Mijn lichaam ging toen zo in een rust stand, dat ik bij thuiskomt niks meer wilde doen. Nergens puf voor en de buikpijn kwam ook weer terug. Heel gek. Dat was eigenlijk de rest van de dag zo. Ik voelde me zo belabberd dat ik zelfs niet ben gaan werken. En de volgende ochtend? Voelde ik me gewoon weer prima. Gelukkig maar.

Het benoemen

Bij de geboorte van deze blog moest ik het een naam geven. Om eerlijk te zijn weet ik niet meer wat de allereerste titel was. In de tijd dat de blog online staat, zo’n ruim drie jaar geleden, is de naam vaak aangepast. Ik vind het lastig om een pakkende naam te bedenken voor zoiets als een blog. En hier dan na verloop van tijd ook nog tevreden over te zijn. Want je mening veranderd, wanneer je eerst heel enthousiast bent over je creatieve gedachten, kan je hier later zomaar op uitgekeken zijn.

Aan alles wat we in ons bezit hebben, geven we een naam. Dit is om het herkenbaar te maken en het is ook wat eenvoudiger bij het communiceren. Wanner je het hebt met iemand over je nieuwe dinges, dan is de voortgang van het gesprek waarschijnlijk moeilijk. 'Oja, leuk hoor die dinges.. Wat is het?' 'Ja, een dinges, weet ik veel, men heeft er nooit een naam aan gegeven.' Dus net als bij een blog; 'Lees jij die blog ook?' 'Welke blog?' 'Ja die, de auteur heeft er nooit een naam aan gegeven, maar een leuke blog hoor..' Zo zal je dus nooit de faam bereiken die je graag zou willen, want er wordt zo geen identiteit aan gebonden en krijg je dus nooit herkenning.

De laatste naam van deze blog was LouLou's Blog. LouLou was het alter ego in mij, het mode meisje. Tenminste zo omschrijf ik haar nu, maar LouLou is samengesmolten met Laura (gewoon ik). Vroeger werd ik altijd Loulou genoemd, toen mode een steeds grotere positie in mijn hart plaatsnam, had ik het plan een eigen merk op te zetten. Dat zijn de dromen van een 13 jarige. Misschien niet alleen van een 13 jarige, die droom speelt zich nu nog steeds wel eens in mijn hoofd af, alleen heb ik ook ontdekt dat er ook andere beroepen in de mode te vinden zijn. Maar in ieder geval, ik ging op naailes, naaide eigen rokjes, jurkjes en heb meegedaan aan de Kunstbende, af en toe kreeg ik ook nog wel eens een opdrachtje om voor een vriendin een jurkje te maken. De rokjes en jurkjes konden natuurlijk niet zonder identiteit mijn naaiatelier (gewoon mijn slaapkamer hoor) verlaten, dus heb ik hier het label LouLou opgeplakt. Een tijdje later kwam ik tot de ontdekking dat LouLou helemaal niet zo origineel is en dat er al duizenden andere ook hun bedrijvigheden deden onder de naam LouLou. Dit is eigenlijk ook een van de redenen dat ik het een beetje opgegeven heb. En ja, omdat ik dus weer is uitgekeken was op mijn eerst zo leuke idee.

Dus moest ik van mijzelf deze blog ook een andere naam geven, aangezien het ook een ander soort blog is. En nu, nu heet het Hersenspinsels. Het is afwachten hoe lang deze titel het vol gaat houden, wie weet heet het volgende maand ‘Losse Vingers’ (en dan op het schrijf/typ vlak dan hea, niet vunzig natuurlijk).

Voor de duidelijkheid, hersenspinsels zijn fantasieën, waandenkbeelden en fantomen. Die heb ik veel, ik fantaseer graag en veel. En borduur ook vaak verder in mijn hoofd als er een idee zich ontpopt.

En omdat deze blog een beetje een archief gaat worden van die gedachtes, fantasieën en verzinsels, vond ik hersenspinsels wel toepasselijk.

Aan lucht, wolken en wind

Lieve lezer, hallo.

Wie je ook mag zijn, waar je ook mag zijn. Misschien ben je wel niemand en schrijf ik voor de lucht, de wolken en de wind en alles wat zich daarin mag bevinden. Als je er wel bent, zeg ik welkom op mijn blog. Nou blog, ik weet nog niet zo goed hoe ik het moet definiëren. Want als je het hebt over bloggen, dan is dat vaak met regelmaat, maar die kan ik je niet beloven.

Ik weet nog niet hoe dit gaat uitpakken, het is een experiment. Normaal schrijf ik altijd in boekjes. Gewoon zo lekker ouderwets met een pen waar echte inkt uit komt. Maar ik wil het eens anders proberen, ervaren hoe het is om mijn verhalen en gedachten viraal te zetten. Ik vind het wel spannend hoor, want dat betekend dat anderen het kunnen lezen, die er waarschijnlijk een mening over zullen vormen, positief of negatief. Maar goed, misschien leest niemand dit allemaal en dan wordt mij het commentaar bespaard. Of ik wordt ontdekt, dat deze hersenspinsel door iemand opgepikt worden, iemand met verstand van letters en de combinatie daarvan ofzo. Dat ze dan willen dat ik nog meer ga schrijven en dat ik er dan schatje hemels rijk van wordt. Ja, ik loop op de zaken (als er dan al sprake is van zaken) vooruit. Dat doe ik graag hoor, af en toe een beetje dromen en onrealistische gedachtengangen doen goed voor de fantasie en creativiteit. Meestal deel ik deze gedachten dan op twitter, maar dan zijn dat meteen 14 tweets achter elkaar en ik kan me voorstellen dat het best raar is om dat dan zo voorbij te zien komen, korte zinnen die dan samen een verhaaltje zijn en dat moet je dan ook wel weten, want het ziet er heel gek uit, zo out of nowhere een zin over een kunstgebit dat een hele reis maakt met een eenhoorn ofzo. Daarom lijkt het me beter om dit dan hier te doen, of ik blijf het allebei doen. Ach dat ga ik allemaal ondervinden. Ik wil wel even melden nog, dat mijn schrijven vast allemaal niet zo correct Nederlands opgebouwd is enzo, de zinsvolgorden en grammaticaal, ja drama ben ik daar in hoor. Dus vergeef me en hopelijk kun je eroverheen lezen, anders dan heb je pech, want zo schrijf ik nou eenmaal. 

Misschien is het wel zo netjes om me even voor te stellen trouwens. Want ik heb dan wel al 201 posts op deze blog geplaatst, dat is al 2 jaar, 3 maanden en 8 dagen geleden voor het eerst geweest. En voor degene die me toen al kende, ja dat waren van die geinige maar licht gênante outfit posts enzo. Die ik nu lekker eraf gehaald heb, want ik heb niet echt het gevoel om die nog online te hebben staan. Misschien omdat ik me er voor schaam, me er onzeker over voel, maar vooral omdat die outfits die ik draag (en mijn hoofd en alles eigenlijk) zooo 2 jaar, 3 maanden, 8 dagen en nog langer geleden zijn dat het zooo niet meer hip is. In de tussentijd ben ik natuurlijk ook enorm verander goh, zoveel verschillende stijlen heb ik uitgeprobeerd, punk, goth, nerd, gabber, hipster. En door daar allemaal van geproefd te hebben, heeft dat mij gemaakt wie ik nu ben. Nee grapje, super grappig, dat heb ik allemaal niet geprobeerd. Ik vind, en dat vind ieder individu van zichzelf, het heel lastig om mijzelf in een hokje te plaatsen. Dat doe ik dan ook liever niet, net als ieder individu, want ja dan ben ik natuurlijk niet echt uniek. Ik hou me graag bezig met mode, daar ben ik ook vast niet de enige in, eigenlijk ben ik daar heel veel mee bezig. Hé bah, een mode meisje. Ik draag graag elke dag wat anders, ik kan eigenlijk niet zo goed twee dagen achter elkaar hetzelfde aan. Af en toe komt het voor, maar dan moet ik wel echt heel erg tevreden zijn met mijn kledingcombinatie. En tuurlijk heb ik ook wel eens make-up loze dagen, hobbel ik in een joggingbroek/legging en een trui van vriendje rond. Want ik geloof plechtig dat elk mensen dat soort dagen nodig heeft, dat je een moment voor jezelf neemt, je niet onzeker hoeft te voelen naar anderen toe, want die ga je toch niet tegenkomen. Maar de rest van de tijd sta ik met plezier elke ochtend voor de spiegel, die puistjes en rode vlekjes weg te werken met concealer. Trek ik de mafste setjes uit de kast, om een beetje artistiek voor de dag te komen. Ik volg ook een artistieke opleiding, Nimeto in Utrecht. Heel breed georiënteerd enzo, grafische vormgeving, stand design en etaleren enzo blabla ik ga jullie niet vermoeien met mijn opleiding. Daar is nog genoeg ruimte voor in andere posts. Want deze wordt ook al wel zo lang dat het tijd is om af te ronden.

Door zo achter mijn computertje te tikken, krijg ik alleen maar meer zin en inspiratie om te schrijven. Dus ik kan eigenlijk wel met zekerheid zeggen dat jullie nog wel wat meer van mij gaan horen. 

Dus tot een volgende keer maar weer koekepeer toedeloetjes, slaap lekker, of waar je je tijd ook mee gaat vullen, ik ga slapen in iedergeval!