Zo'n dag

De dag begon rond half 5. Een stekende pijn in mijn buik maakte me wakker. Eerst wilde dat nog niet zo tot me door dringen, daar was ik nog te slaperig voor. Na bij gekomen te zijn van het feit dat ik op zaterdag ochtend al om half 5 wakker lag, kwam er een koude rilling over me heen. Maar tegelijker tijd was ik ontzettend aan het zweten, het benauwde me allemaal en ik kon me niet zo goed focussen op wat nou het beste voor me zou zijn op dat moment. De steken in mijn buik leken niet minder te worden, in tegendeel zelfs. Dus ik ging maar het gebruikelijke doen als ik wakker wordt. Ik kroop m’n bed uit, ondersteboven, achterstevoren, ik weet het niet meer precies. Normaal ging het in ieder geval niet. Langzaam sloop ik de trap af, de laatste treden over slaan, want die maakt het geluid van een brekende dikke tak. Dan zou het hele huis wakker worden, wanneer ik die trede niet over zou slaan. Normaal maak ik me daar niet zo’n zorgen over, maar om half 5 ‘s ochtends vind ik dat toch een ander verhaal. Ik liep de badkamer binnen, licht aan, AU verdomme dat is fel. Normaal gesproken wordt de buikpijn minder als ik even geplast heb (ja ik heb er de laatste tijd veel last van), dat de druk van de blaas wordt gehaald. Maar dat was vandaag niet zo.

Ik kroop weer terug in mijn bed. Er stonden geen activiteiten om half 5 op de planning. Maar slapen wilde ook niet lukken. Naast mij lag nog een boek op mij te wachten, waarvan nog maar drie pagina’s gelezen hoefde te worden. En het gevoel dat over je heen stroomt wanneer je de laatste regels, de laatste letters van je boek gelezen hebt en je hem dicht kan slaan. Geweldig. Soms een overwinning, wanneer het boek een pittige was. Soms een teleurstelling, wanneer er geen eind aan had mogen komen. Ik zie lezen als een investering van mijn kennis, klinkt suf en super mega volwassen en wijs. Maar echt, bij elke letter die ik lees, die ik mijn hersenen binnen laat via mijn netvliezen, voel ik me intelligenter. Het kwik van mijn intelligentie gehalte stijgt. Vooral boeken waar je jezelf in kan vinden, dat je jezelf kan vergelijken met de (hoofd)personage. Dat is zo mooi en leerzaam. Maar goed, dat was niet helemaal het geval bij mijn laatste boek, daarom was ik blij dat ik hem uit had. Op naar het volgende avontuur.

De tijd loopt ondertussen gewoon verder en het was alweer 5 uur. Ik kon nog steeds niet helemaal in slaap komen, mentaal dan, fysiek werd er geschreeuwd om nog wat rust. Ogen dicht en hoofd leeg maken. Om mijn gedachten stil te laten zijn, luister ik graag muziek, dan focus ik me op de noten, klanken en woorden die er gezongen worden. Maar ook het geluid van de regen dat tikt tegen mijn ruit vind ik een van de meest doordringende en ontspannende geluiden. Jammer genoeg kan je het niet op commando laten regen. Geprezen zijn wij, met mobiele telefoons, waar je dat soort geluiden ook gewoon uit kan laten komen. Thanks Spotify.

Schrik niet, maar om 07.00 werd ik weer wakker. Dit is eigenlijk normaal, want ik ben een teleurstelling in uitslapen. Eigenlijk gewoon hopeloos. Doordat doordeweeks het wekkertje om 6 uur al kraait, is er een wekker in mijn hoofd die in het weekend ook rond dat tijdstip af gaat. Als iemand weet hoe die weekend wekker uitgezet kan worden, ik hoor het graag!

Ik voelde me niet moe ofzo, de buikpijn was heel erg verminderd en mijn hoofdtemperatuur voelde ook weer redelijk normaal. Ik ben opgestaan, met goede moed om even de conditie te testen. Muziek in en het bos in, even een half uur rennen alsof er een kudde gnoes achter je aan komt. Toen ik weer thuis heb ik even wat rust gepakt want daarna stond een klasje body balance op de planning in de sportschool. Een combinatie van yoga, pilates en nog wat van die zweverige dingen. Voor een strakker lichaam, betere houding, gecontroleerde ademhaling en bla bla. En aan het eind doen we dan nog een soort lig oefening, alleen liggen, rustige muziek en even de gedachten bij wat je gelukkig maakt. Mijn lichaam ging toen zo in een rust stand, dat ik bij thuiskomt niks meer wilde doen. Nergens puf voor en de buikpijn kwam ook weer terug. Heel gek. Dat was eigenlijk de rest van de dag zo. Ik voelde me zo belabberd dat ik zelfs niet ben gaan werken. En de volgende ochtend? Voelde ik me gewoon weer prima. Gelukkig maar.