ik ga het toch nog eens proberen

Het is alweer 9 jaar geleden dat ik hier voor het laatst iets heb geschreven. Zoals er in een van de eerste posts al werd omschreven, was het nooit de bedoeling dat ik hier een publiek voor zou genereren. Toch zit er een verschil in het schrijven op een openbare plek, zoals een blog op het internet, en gedachten neerzetten in een notitieboekje. Misschien ga ik meer mijn best doen op de schrijfstijl, de opbouw en de samenhang, misschien wil ik gepolijster overkomen. Omdat er een aanwezige kans bestaat dat iemand dit zal lezen, dat ik dit niet geheel en alleen voor mijzelf neerzet.

Waarom ik nu toch de behoefte voel om deze blog aan te vullen? Het begon drie maanden geleden, ik zat op een Grieks terras met 5 vriendinnen terug te zwijmelen naar tijden van onzekerheid en puber pukkels. Ik herinnerde mij dit deel van mijn tienerjaren weer, las een stuk voor en herkende zoveel in die jongere zelf. De woordkeuzes, de twijfels, de humor, maar vooral de zin "ik weet eigenlijk niet of de stem van Venus of Mars komt" in de post getiteld Wurgsteek. Terwijl ik aan het voorlezen was slaakte één van de vriendinnen een kreet; "Ach, toen al!". Inderdaad, toen al voelde ik me ongedefinieerd, toen al waren de conversaties in mijn hoofd niet gegendert, of wilde ik ze graag genderen, maar wist ik niet wat dat  betekende.

Ik denk dat ik me altijd heel erg gedistancieerd heb van die versie van mezelf in die jaren. Afgezet van de onzekerheid en twijfels die ik toen had. Het feit dat ik gepest werd om mijn figuur, mijn kledingkeuzes, misschien wel mijn eigenheid. Ik was boos op die eigenheid, wilde niet dat ik anders was, maar ik wist ook dat ik niet hetzelfde als de rest was. Een continue strijd met mijzelf. 

Terwijl ik dit schrijf zit ik op het terras buiten bij oma, onder een afdakje, het is net begonnen met regenen. Vandaag is een wat druilerige bewolkte dag, een goed moment om wat gedachten van mij af te schrijven. Ik heb veel behoefte aan schrijven, een conversatie met mezelf te hebben. Weer even te verbinden met mijn eigen lijf en gedachten. Het afgelopen jaar heb ik dat moeilijk gevonden, omdat ik nog samenwoonde met Max. Een jaar geleden is het uit gegaan, na vier jaar een relatie te hebben gehad. Daarna hebben we nog, tot vorige week, samen gewoond in hetzelfde huis. Wat in eerste instantie een makkelijke oplossing leek, was achteraf gezien een hele heftige periode, waarin ik mezelf een beetje verloren ben door frustratie, jaloezie, pijn en irritatie. Dus nu zit ik hier, een week alleen, om weer thuis te komen bij mezelf. Mijn lijf en geest voelen bevroren, hebben continu onder spanning gestaan. Ik wil mezelf weer leren kennen als deze gevoelens niet meer meespelen. Langzaam smelten, als een vriezer die overvol zit, toe is aan een grote schoonmaak beurt. 

Eergisteren schreef ik in mijn notitieboek; Ik heb zin om verliefd te worden op de versie van mezelf die ik hier ben. Ik heb zin om te graven naar de wortels die diep in mij zitten. Ik heb zin om thuis te komen bij mezelf. Om elke kant van mezelf te kunnen omhelzen. Zacht tegen te zijn. Gerust te stellen. "Het komt allemaal goed," te zeggen, "Jij kan dit gewoon hoor!" na elke golf van twijfels mezelf te kunnen toevertrouwen. Dat omvat mijn doel voor hier zijn, weer voelen waar ik echt behoefte aan heb, rust voelen met bij mezelf zijn.

Door weer hier op deze blog wat te schrijven, hoop ik wat dichter bij die Laura van 9 jaar geleden te komen. Door de kunnen vloeien op wat er altijd al was, want alles wat er altijd al was zal blijven, maar zal ook blijven veranderen.